Lou Mas

Lou mas sara basti sus l’auturo agermido,
E la porto de frai, en despié di rebat,
S’alargant, tout d’estiéu, i boufe de l’embat,
Flamejara, l’ivèr, dóu fiò di regalido.

A man drecho e virant sa culato au vènt-d’aut,
Plantaren pèr l’avé la grand jasso de sagno ;
Pèr para lis agnèu dóu giscle e de l’eigano,
Li pastre atenciouna tancaran lou pourtau.

A gaucho, mountaren la court pèr la manado,
L’estable, entre-mitan, garni de si coulas,
Emé si brèsso de paio ounte li ràfi, las,
Entre-soupa, s’estiraran pèr la niuechado.

Pièi se’n cop tout es lèst e lou davans crespi,
En vuejant lou vin kiue, segound lis us de glòri,
Sus lou cresten dóu mas plantaren, pèr memòri,
Un ramas de pin negre e de lausié flouri.

Lou mas sara basti sus l’auturo agermido,
E dins lou revoulun di sessoun, di travai,
Pèr la chato que vèn de-vers iéu, dins la vido,
A l’aubo, durbiren l’auto porto de frai.

Ié dounarai la crous, la cadeno e l’anello,
Dins lou parla di paire, elo me respoundra,
Pèr l’ounour de l’oustau, faroto, pourtara
Lou riban prouvençau e la blanco capello.

E se n’cop sian bèn vièi, davans li grand cafiò,
Pious, e sènso se lagna dóu tèms que passo,
Encaro apararen li causo de la raço,
E chasque an, pèr Nouvè, pausaren cacho-fiò.

Jóusè d’Arbaud.